به گزارش روزپلاس، روزنامه برلینر سایتونگ در مطلبی به وابستگی بالای امنیتی آلمان به سرویس های اطلاعاتی خارجی پرداخته و با اشاره به خنثی شدن حمله تروریستی اخیر در برلین، پایتخت این کشور نوشت: حملات تروریستی در آلمان بارها و بارها تنها با کمک قدرت‌های خارجی جلوگیری می‌شوند. مورد اخیر دستگیری یک تبعه سوری در نوی‌کلن برلین هم به شدت این وابستگی اطلاعاتی بالای آلمان را نشان می‌دهد.
همانطور که اغلب در سال‌های اخیر اتفاق افتاده است، احتمالا این بار هم یک قدرت خارجی مسئول امنیت آلمان بوده است. اما سخنگوی دفتر دادستانی عمومی از اظهار نظر در مورد اینکه آیا سرنخ مربوط به این مظنون سوری از یک سرویس اطلاعاتی خارجی آمده است یا اینکه بازرسان برلین خودشان او را ردیابی کرده‌اند، خودداری کرد.
این روند مدت‌هاست که در آلمان یک الگو بوده است به گونه ای که ایالات متحده آمریکا، انگلیس، رژیم صهیونیستی و گاهی اوقات هلند تقریباً همیشه، شرکایی برای آلمان بوده اند که از قابلیت‌های سایبری قوی با دسترسی دیجیتالی که آلمان خود را از آن محروم می‌کند برخوردار بوده اند.
بر اساس یک پاسخ دولت آلمان در سال 2022از سال 2011، 13 حمله تروریستی در آلمان خنثی شده است که در شش مورد به لطف اطلاعات دریافتی از خارج از این کشور بوده است. از آن زمان، حملات تروریستی بیشتری در آلمان خنثی شده‌اند.
در حالی که سرورهای آمریکایی میلیاردها جریان داده را تجزیه و تحلیل می‌کنند و تحلیلگران بریتانیایی انجمن‌های تروریستی را به صورت زنده رصد می‌کنند، اما مأموران حفاظت از داده‌های آلمانی با افتخار پرچم حریم خصوصی داده‌ها را برافراشته نگه می‌دارند و بدین ترتیب دست سرویس‌های اطلاعاتی خود را می‌بندند.
حفاظت از داده‌ها مسئله‌ی ساده‌ای نیست، اما تناقض بین اصل و عمل در آلمان کاملاً عجیب و غریب است. در حالی که میلیون‌ها آلمانی خصوصی‌ترین اطلاعات خود را در اختیار شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی خارجی مانند اینستاگرام، فیس‌بوک یا ایکس قرار می‌دهند، سرویس‌های آلمانی به ندرت اجازه دسترسی به داده‌های افراد داخلی یا خارجی را دارند.
در این شرایط وقتی اوضاع خیلی جدی می‌شود، آلمان برای کمک با ایالات متحده آمریکا تماس می گیرد. به این ترتیب آلمان بدون کمک متفقین، نمی توانست تا به حال بسیاری از مهاجمان و تروریست ها را شناسایی کند.
آلمان به نوعی، در سایه آژانس‌های اطلاعاتی خارجی با خیال راحت زندگی می‌کند و یک منطقه امن خطرناک برای خود ایجاد کرده است.
اما در اینجا این پرسش مطرح است که اگر روزی ایالات متحده آمریکا یا بریتانیا تصمیم بگیرند که اشتراک‌گذاری اطلاعات ارزشمند خود را متوقف کنند، چه اتفاقی می افتد؟ شاید آنها تا حدودی همین الان هم این تصمیم را گرفته‌اند؟ اگر بادهای سیاسی در واشنگتن تغییر جهت دهند، یا لندن بر بحران‌های دیگری تمرکز کند، چه می شود؟ در آن صورت آلمان، که به نوعی از سیاست‌های امنیتی سوءاستفاده می‌کند، عقب خواهد ماند.
بنابراین، این واقعیت تلخ همچنان پابرجاست و آن این است که آلمان برای محافظت در برابر حملات تروریستی به فناوری‌هایی متکی است که حتی خودش اجازه استفاده از آنها را ندارد و به راحتی به شرکایش تکیه می کند. به این ترتیب امنیت ساخت آلمان عمدتاً ساخت واشنگتن است.