به گزارش روزپلاس؛ خودشیفتگی در مدیریت،یکی از سبک‌های مدیریتی است که در آن مدیر، تنها به خود علاقه‌مند است. اولویت این‌گونه افراد خودشان است - که بهای آن را دیگران، و سایر اعضای گروه می‌پردازند.
چنین مدیری ویژگی‌های یک خودشیفته را نشان می‌دهد: تکبر، سلطه‌خواهی و خودسری. این سبک مدیریتی به اندازهٔ کافی رایج است که نام یک شیوه رهبری را برای خود به دست آورده‌است.
خودشیفتگی معمولاً به عنوان رفتاری ناسالم و مخرب توصیف می‌شود که: «ناشی از غرور، سرکشی، گستاخی و یک نیاز شخصی خودخواهانه برای قدرت و مورد تحسین قرار گرفتن» است. یک بررسی نشان می‌دهد: هنگامی که یک گروه در واقع بدون رهبر است، احتمالاً یک مدیر خودشیفته است که مسئولیت را بر عهده خواهد گرفت.
پژوهش‌گران دریافته‌اند که افرادی که در رتبهٔ بالاتری در خودشیفتگی (نارسیسیسم) قرار دارند، تمایل بیشتری به کنترل گروه‌های فاقد رهبری دارند.
طبیعتا، افراد گروه نیز، همین مدل مدیریت را میپسندند که چنین مدیرانی داشته باشند . و با پذیرش افراد خودشیفته است که این سبک شخصیت ها، توانسته اند در جایگاه مدیریت قرار بگیرند.
اما چرا افراد ، به این سبک شخصیت ها اجازه مدیریت میدهند؟ چرا که از خود، توانایی و ارزشی نمیبینند.
چراکه کار جمعی را بلد نیستند و آنقدر موثر نمیدانند. و میخواهند فقط یک نفر باشد همه چیز را حل کند و خودشان هم زحمت یک کار جمعی را نکشند. البته افرادی هم در پشت پرده هستند، که مخالف تعاونی اند،به همین ترتیب، مدیرانی خود شیفته اما کارآمد را روی کار میگذارند، توانایی باقی افراد را در حل موضوعات زیر سوال میبرند،و نه تنها کار را به دست یک نارسیسم محول میکنند بلکه اعتماد به نفس باقی افراد را نیز از بین میبرند، تا مدیریت توسط یک خودشیفته را بپذیرند.