به گزارش روزپلاس، به‌عنوان والدین، برخورد با بچه‌های نوجوان می‌تواند تا حد عصبانیت ناامیدکننده باشد. وقتی مستقیماً با آنها صحبت می کنید صدای شما را نمی شنوند یا به نظر می رسد عمداً درخواست های شما را برای شستن ظروف، بیرون آوردن زباله ها یا تکمیل تکالیف خود نادیده می گیرند، ممکن است دیوانه کننده باشد. چنین سناریوهایی بسیار رایج هستند و باعث می شوند والدین ، به این فکر کنند که آیا این نشان دهنده نوعی اختلال عملکرد مغز مبتنی بر رشد است یا صرفاً نادیده گرفتن عمدی. به هر حال، نوجوانان به بر باد دادن خواسته ها و درخواست های والدین خود مشهور هستند.
این از منظر رشد معنادار است: فرآیند جدایی-فردسازی، بخشی طبیعی و عادی از نوجوانی است. این شامل جدا شدن از خانواده اصلی و تأثیرات دوران کودکی به اندازه کافی برای فهمیدن اینکه کیست و تبدیل شدن به شخص خود، است. در جستجوی استقلال بیشتر، نوجوانان به طور فزاینده ای از خانواده خود فاصله می گیرند و به سمت همسالان خود می کشند، که اغلب باعث ناراحتی و درگیری بین نوجوانان و والدین آنها می شود. این جدایی مستلزم مقدار معینی ریسک پذیری و آزمایش محدود و سرکشی مستقیم و غیرمستقیم از جمله عدم توجه/بی توجهی به سخنان والدین است.
با این حال، تحقیقات جدید از دانشکده پزشکی استنفورد نشان می‌دهد که در واقع یک پایه عصبی زیست‌شناختی برای این پدیده قدیمی وجود دارد. این مطالعه که در مجله علوم اعصاب منتشر شده است، از اسکن مغزی MRI عملکردی برای ارائه اولین توضیح دقیق عصبی زیستی در مورد نحوه شروع جدایی نوجوانان از والدین استفاده کرد. این نشان داد که از حدود سن 13 سالگی، مغز بچه‌ها کمتر به صدای والدینشان، به‌ویژه صدای مادرشان، و بیشتر به صداهای بدیع می‌پیوندد.
قبل از 12 سالگی، همانطور که یک مطالعه قبلی توسط همان محققان نشان داد ، مغز بچه‌ها صدای مادرانشان را به‌طور منحصربه‌فردی تجربه میکند. پس از آن، همانطور که این تحقیقات اخیر نشان می دهد، نه چندان زیاد.
مطالعه اخیر شامل نوجوانان 13 تا 16.5 ساله بود که همگی دارای ضریب هوشی حداقل 80 بودند و توسط مادران بیولوژیکی خود بزرگ می شدند. شرکت کنندگان از نظر هر گونه اختلال عصبی، روانپزشکی یا یادگیری غربالگری شدند. نتایج نشان داد که تغییر نوروبیولوژیک به سمت صداهای مختلف در سنین 13 تا 14 سالگی رخ داده است و هیچ تفاوتی بین پسران و دختران وجود ندارد. این مطالعه همچنین نشان داد که پاسخ‌ها به صداهای جدید در مرکز پاداش مغز با افزایش سن افزایش می‌یابد، به طوری که محققان می‌توانند از طریق اطلاعات ویژه پاسخ صوتی در اسکن‌های MRI عملکردی، سن شرکت‌کنندگان را به دقت پیش‌بینی کنند.
نوجوانان آگاه نیستند که به صداهای ناآشنا بیشتر توجه می کنند.
آنها فقط می دانند که می خواهند زمان بیشتری را با همسالان خود بگذرانند. همانطور که نوزادان با صدای مادر خود به عنوان یک امر ضروری برای بقا هماهنگ می شوند، نوجوانان نیز از نظر رشد به سمت صداهایی متمایز از والدین خود کشیده می شوند و به سمت جدایی و جدا شدن از آنها می روند.
تغییر در مغز نوجوانان که زمینه ساز این جذابیت به سمت صداهای "جدید" است، شامل فعال شدن مرکز پاداش و همچنین مناطق دیگری است که تجربه را مهم می دانند. این با افزایش علاقه نوجوانان به فعالیت‌های اجتماعی و گسترش توجه آنها به بیرون از خانواده‌شان در ارتباط با دنیا و ایجاد ارتباط با طیفی از افراد دیگر همسو می‌شود - که همه اینها باعث افزایش استقلال می‌شود.
بنابراین، وقتی بچه‌های نوجوان شما به آنچه می‌گویید توجه نمی‌کنند، به نظر می‌رسد که شما را نادیده می‌گیرند یا مخالف هستند، حداقل تا حدی به این دلیل است که - به معنای واقعی کلمه، به معنای عصب‌بیولوژیکی - برای اولویت دادن به صداهای دیگر طراحی شده‌اند.