به گزارش روزپلاس؛ یک بیمار مبتلا به سرطان یا هر بیماری سخت دیگر را در نظر بگیرید. تصور کنید، یک دکتر برای او ، وضعیتش را شرح میدهد؛ او همان طور که وصف بیماری اش را کلمه به کلمه میشنود، در ذهن او چه اتفاقی می افتد؟هر لحظه که به او دارویی سخت تزریق میشود، در ذهن او چه اتفاقی می افتد؟
به دنبال تحلیلی که میکند، چه احساسی در قلبش به وجود می آید؟ تحلیل ما از اوضاع بر روانمان تاثیر میگذارد و روان ماست که ما را در برابر یک وضعیت بیرونی ، نیرو میدهد یا وضعیت شکست و ضعف را به ما تحمیل میکند. روان ما ناخودآگاه تلاشش را برای نیرو بخشی آغاز میکند اما ماییم که او را زنده به گور میکنیم.
به نظر شما چرا تمامی پزشکان اذعان میکنند که بیماران مبتلا به امراض سخت را از لحاظ روانی، مراقبت کنید و روحیه مثبت به او بدهید؟ چرا یک بیمار مبتلا به سرطان وقتی وضعیتش ناگهان وخیم میشود، اولین سوال پزشکش این است که جدیدا نسبت به مساله ای خیلی ناراحت و عصبی شده ای؟ یا غصه ای خوردی؟
برداشت های روانی و ذهنی ما از وضعیت زندگی و وضعیت اقتصادی مان است که ما را به حرکت یا توقف وامیدارد، به تلاش یا افسردگی وامیدارد. به ما امید یا ناامیدی و خشم را تحمیل میکند.
کسی که جلوی یک بیمار مینشیند و وضعیت بیماری اش را مجددا برایش وصف میکند، شما آن فرد را قاتل بیمار میدانید. چرا که به او میگویید این بیمار که وضعیتش را میداند، چرا مجددا با لحنی غم آلود تر او را ناراحت میکنی؟ و وضعیت بسیاری از سلبریتی ها، اینفلوئنسرهای مجازی و فیلم های ما نیز همین است که آنچه را در اقتصادمان لمس میکنیم، مجددا با لحنی غمگین تر برایمان وصف میکنند تا اشکمان را در بیاورند و پول بیشتری بگیرند. و ما آنهارا قاتل خود باید بدانیم.
کمر به قتل ما بسته اند فیلم هایی که بعد از دیدنشان از وضعیت کشورمان ناامید و ناامیدتر میشویم. نیروی روانی مثبت، کمک کننده ماست در تحلیل وضعیت کشورمان، در امید و تلاش برای بهبود.
برداشت ما از وضعیت است ، که حال روانی مارا شکل میدهد.
همانطور که صرفا نیروی روانی برای بهبود بیمار کافی نیست و دارو نیز باید دریافت کند، مردم کشور مان نیز علاوه بر نیروی روانی نیز به بهبود های اقتصادی ملموس احتیاج دارند . اما نیروی روانی مثبت را منکر شویم؟