به گزارش روزپلاس؛ یک زن معلول ۳۱ساله در تورنتو که با بیماری تنفسی هم درگیر است، پس از تلاش بی‌ثمر برای تامین یک آپارتمان مقرون به صرفه که بیماری‌های مزمن او را بدتر نکند، درخواست مرگ خودخواسته اش با موافقت پزشکان روبرو می شود.
این خانوم جوان، یک میکاپ آرتیست حرفه ای بوده است که در حال حاضر از زندگی قبلی اش خیلی فاصله دارد. آلودگی هوا، دود سیگار، مواد شیمیایی و..او را رد معرض حمله های تنفسی قرار میدهد. با وجودی که تحقیقات نشان میدهد که افراد دارای حساسیت شیمیایی متعدد اغلب پس از زندگی در محیط پاک، بهبود می‌یابند.
از طرف دیگر بازیگری در ایران به نام آقای رضا رویگری، با انتشار فیلمی از وضعیت اش، کمک های مهم و اثرگذاری را در جهت بهبود و سلامت اش ، دریافت میکند.
این دو مساله، تا حدودی مشابه ، اما در دریافت واکنش ها، فوق العاده متفاوت اند.
ارزش جان انسان ها، دقیقا وجه مشترکی است میان این دو داستان. گروهی که بدون توجهی از کنار قصه این خانم در تورنتو گذر میکنند، نه تنها برای جان او ارزشی قائل نیستند، بلکه میتوان در میزان رضایت از زندگی در این افراد نیز شک و ابهام داشت. چرا که هر قدر فردی از زندگی و زنده ماندن اش لذت ببرد، سعی میکند دیگران را نیز در لذت خود شریک کند. یا حداقل قادر به تماشای مرگ دیگران نباشد.
اما وقتی افراد در مقابل درخواست مرگ، از سوی یک بیماری که اگر صرفا در یک هوای مطبوعی باشد، بهبود میابد، آنقدر بی تفاوت میشوند که جزئیات تشییع جنازه او را نیز امضا میکنند، این افراد را میتوان برای جامعه، خطرناک قلمداد کرد. چراکه آنقدر از زندگی خود ناراضی اند که حتی در لباس پزشک، درخواست مرگ یک بیمار را امضا میکنند. آن هم بیماری که راه هایی برای بهبود و کنترل بیماری اش وجود دارد.
واکنش افراد در برابر زندگی آقای رویگری، نشانه های مهمی از امید و روحیه فداکاری را در این مرز و بوم نشان میدهد که هر چند عده ای تمام قد ، میخواهند این روحیات مثبت را انکار کنند، اما تعداد کسانی که این روحیه مثبت و امیدوار کننده را دارند ، کم نیست.
این روحیات را در ابتدای فراگیری کرونا نیز ، مشاهده کردیم.
کافی است، جدای از وضعیت گرانی ها، مردم با همین روحیات، کنار هم باشند و وحدت خود را فداکارانه، حفظ کنند.